Het regent pijpestelen. Altijd moeilijk voor te stellen dat het gisteren zulk prachtig weer was en dat het dat morgen ook weer zal zijn, en heel de komende week volgens de voorspelling.
Maar in augustus maakt me dat niet zo veel meer uit, de vroege ochtenden zijn fris en tegen vieren koelt het altijd flink af. Ik ruik al geregeld een herfstlucht in het bos (zo’n kruidige lucht, vermengd met die van paddestoelen). Het is een enorm goed paddestoelenjaar en naast onze brievenbus groeien cantharellen. Ik hoop dat niemand anders ze ‘oogst’ en dat ze nog even kunnen groeien tot wij ze kunnen opeten. Nom!

De man heeft nog een lang weekend vrij genomen, dus morgen begint het weekend. Nu tel ik niet af naar het weekend, maar ik vind het altijd heerlijk om gewoon samen rustig aan te kunnen doen. Zo nu en dan neemt hij de kinderen mee om een stukje te varen en een ijsje te eten in het dorp. Soms ga ik mee, soms niet. Ik vind het ook erg fijn om gewoon even een paar uurtjes alleen te zijn.

Omdat het vandaag nogal netenweer is, heb ik meteen maar mijn poetsronde gedaan in huis en ga ik eens kijken wat we nodig hebben voor de komende herfst voor de kinderen. Vanmiddag doen we boodschappen voor de week, dan is dat maar weer gedaan.

En over coronamaatregelen gesproken, volgens VG -een sensatiekrant, maar dat zijn alle kranten hier-, gaat er op 14 augustus weer een inreisverbod in vanuit Nederland. Serieus. Ik weet niet waar ze het vandaan halen. Maar aangezien ze in Engeland al zeggen gebouwen inclusief fabrieken, verzorgingshuizen en private huizen met de grond gelijk te willen maken als ‘corona gets out of control’ dan…. Wel, laat maar even. Ik ben echt benieuwd of ik mijn ouders nog eens ga zien en zeker de rest van mijn familie.

Ik keek vorige week een video van Bjørn Andreas Bull Hansen, die ‘voorspelt’ dat er in september wederom lockdowns zullen volgen. Ik hoop dat hij ongelijk heeft maar als ik zie waar nu op aangestuurd wordt, zou het me niet verbazen. Maar dat zien we wel, ik kan er toch niets aan doen als men daarvoor kiest. Wat ik wel kan doen, heb ik gisteren al geschreven.

Ik wilde graag dit filmpje nog delen. The Priceless Benefits of not Belonging.

Als we niet bij een groep horen, hebben we de ultieme vrijheid. Als we ons onderwerpen aan een groep, doen we onszelf tekort. Een groep bepaalt vaak wat we mogen denken, zeggen, aantrekken, vinden, luisteren, eten…. En dat is beperkend. Het is een vorm van veiligheid, maar wel een die komt met een prijs. En die is je ‘eigenheid’.

De keuze uit dingen die je wel kan doen als je nergens bijhoort, is groot. Je kan zeggen wat je wil, aantrekken wat je wil, de muziek luisteren die je wil, de boeken lezen die je wil… En daarover praten met anderen, zonder dat je je druk hoeft te maken of je er nog wel bijhoort.

Als iemand die het liefst alleen is, of met mijn eigen gezin, kan ik dat alleen maar beamen.
Aan de andere kant betekent dat (voor mij) dat ik juist met bijna iedereen prima door een deur kan. Er zijn dingen die ik in het algemeen niet zie als heel positief maar ik zal niet gauw iemand persoonlijk veroordelen op basis hiervan. Ik kan best uit wandelen met mijn buurvrouw-met-de-veertig-bontjassen, ook al vind ik madammen met een bontjas zeer gemeen.

Het lijkt me vervelend om moeite te doen om bij een groep te horen. Ik vraag me vaak af: zouden die mensen, die zo gruwelijk veel moeite doen om ‘normaaaal‘ te zijn, nu nooit eens willen vertellen wat ze er echt van vinden? Of vinden ze simpelweg wat hun groepje zegt dat ze moeten vinden, zonder verder echt na te denken? (zo bijvoorbeeld)

Als al je ‘vrienden’ A vinden en jij vindt B, dan wil je dat toch kunnen vertellen zonder dat ze je veroordelen? Echte vrienden doen dat ook niet maar ‘in tijden van nood leert men zijn vrienden kennen’ en dat blijkt het leeuwendeel van de mensen met wie we ons omringen, vaak niets meer dan decoratie. Leuk als tijdverdrijf maar totaal niet essentieel en even inwisselbaar als de kussenhoesjes op de bank.

En natuurlijk, iedereen is afhankelijk van anderen. Dat zie ik als iets moois: we zijn allemaal een onderdeel van een groot organisme, zelfs al gaan we voor een groot deel onze eigen weg.
Soms vind ik sociaal doen aangenaam. Maar wel op mijn eigen voorwaarden. Natuurlijk houd ik rekening met anderen, maar niet ten koste van mijn eigen vrijheid om te zeggen, denken, vinden of schrijven wat ik zelf wil. Ook niet ten koste van die van anderen.

Och heden, ik was gisteren in zo’n zwartgallige en melancholische bui. Maar ik was er blij om want twee jaar terug voelde ik me de hele zomer zo en nu was het slechts een dag. Ik vroeg me al af waar dat schijnbaar eeuwig blijde gemoed vandaan kwam.

Ik weet het, volgens sommige mensen kan je beter met twee preien in je oren en oogkleppen op naar een borduurwerkje staren en ja, dat is ook een manier om met dingen om te gaan, ware het niet dat je er uiteindelijk toch niet aan ontkomt. Waaraan….

Ik snap het idee niet van altijd maar blij moeten zijn. Ja, ik compenseer alle ‘ellende’ die ik zelf opzoek met wandelingen, goed eten maken, veel offline tijd, boeken en andere fijne dingen maar mijn ogen sluiten voor de geïnstitutionaliseerde afbraak van al wat goed en heilig is, dat kan ik niet.

Er komen moeilijke tijden aan, er zijn moeilijke tijden aangebroken voor velen van ons. Voor de natuur is dankzij ons al millennia lang een moeilijke tijd aan de gang met een krankzinnige acceleratie de laatste decennia. Iets dat ik vreselijk vond om te beseffen: ‘de natuur’ wordt niet gered zo lang wij mensen leven. We gaan door tot het helemaal kapot is.
Maar het is beter om daar vrede mee te krijgen, op een of andere manier, dan tegen beter weten in te hopen dat het goed komt want in dit geval is het nutteloze hoop.

Dat blij-blij-mijn-hartje-is-zo-blij is een van de grootste leugens van deze tijd. Dat, en groene stroom. En democratie. En geld. Maar dat is een ander verhaal 😀

En dan hebben we naast ons een stel huurders (mijn buren hebben hun huis uitgehuurd deze maand want mensen betalen 3000 euro voor een weekje aan de kust) die de hele dag keihard debiele muziek draaien en een constante stroom van motorboten met house- of rapmuziek voor de deur. Ik moest vandaag een black metal cd op bijna volle sterkte aanzetten zodat ik voor mijn deur koffie kon drinken zonder hun ‘muziek’ te moeten aanhoren.

En ik zwelg er dan maar gewoon even in. Dat is het beste.

Altijd blij zijn, bestaat niet. Als je in deze wereld alleen maar gelukkig en blij kan zijn, dan wil ik wat jij slikt.
Ik kan ervoor kiezen alleen de blije en positieve dingen te laten zien maar dat maakt het ook niet geloofwaardiger. Ik ben net zo’n faal als iedereen 😉

Niet dat klagen en zagen en de onheilsprofeet uithangen een positief verschil maakt maar jullie begrijpen me misschien wel. Of niet.

Mijn ‘basis’ is wel goed gehumeurd en positief, ook al lijkt dat niet altijd zo.

De mensen vroegah wisten gewoon dat het leven lijden was en grepen de mooie dingen vol bij de lurven. Wij denken dat alles maakbaar is en dat we ons kunnen verzekeren van een bestaan zonder enig lijden. En als we dan toch iets meemaken hebben we geen idee hoe dat ons kan treffen. Zo oneerlijk! Wat is er mis met ons, we hebben toch helemaal geen reden om ongelukkig te zijn?

Als we niet dolgelukkig zijn met al onze vrijheden gemakken, dan is er iets mis met ons. Dat ondertussen een kwart van mijn generatie een burn-out heeft, de helft van de kinderen een ‘gedragsstoornis’ en een groot deel van de ouderen een depressie is gewoon hun fout en met medicijnen en goedbedoelde mindfulness-retreats wordt geprobeerd ze weer te laten functioneren in een wereld die alleen nog leefbaar is voor mensen zonder ziel en gevoel.

Maar ik voel liever nog wat. De goede dingen maar ook de wanhoop, de boosheid en frustratie bij het lezen en zien wat er met onze wereld gedaan wordt.

De stoïcijnen zeiden dat je je niet druk moest maken om dingen waar je geen invloed op hebt, maar ook dat je moet opkomen voor het goede. Dus: maak je niet druk om het weer of wat de buurvrouw zei, maar rammel op je minst met je kettingen als je leest dat miljoenen bomen en hun bewoners worden omgekapt voor een gifgroen plan van een kwade niet-zo-genius, dat er weer een stuk natuur moet wijken voor economische groei, dat je geschiedenis wordt herschreven en je cultuur wordt weggevaagd door marxisten, je lucht vervuild door vakantievliegers, dat je pensioen wordt weggegeven aan Das Vierte Reich Europa, dat je drinkwater wordt vervuild door bedrijven die onze geesten vervuilen met het idee dat je hun producten nodig hebt en dat je vrijheid ophoudt bij het kunnen kiezen tussen veertig soorten margarine in de supermarkt. En dan heb ik het nog maar over de oppervlakkige zaken.

Ik hoop dat meer mensen dat hebben. Anders zijn we pas echt verloren.

Ik las vanmorgen een prachtig stuk op The School of Life, over Voltaire. En het raakte me.

What did Voltaire mean with his gardening advice? That we must keep a good distance between ourselves and the world, because taking too close an interest in politics or public opinion is a fast route to aggravation and danger.

We should know well enough at this point that humans are troublesome and will never achieve – at a state level – anything like the degree of logic and goodness we would wish for. We should never tie our personal moods to the condition of a whole nation or people in general; or we would need to weep continuously. We need to live in our own small plots, not the heads of strangers.

Lastig. Als mijn gezin bestond uit de man en mij, las ik geen nieuws. Maar nu ik kinderen heb, heb ik af en toe het idee enigszins op de hoogte te moeten blijven om een tegengeluid te geven tegen de politiek correcte onzin die ze op school horen. Ik wil niet dat hun breintjes worden vergiftigd met regenboogkleurige onzin, of de ‘weg met ons’ mentaliteit die veel mensen in het westen lijken te hebben.

Anderzijds: is het belangrijk? Levert dat iets op? Geeft het me niet vooral frustratie en houdt het me niet vooral weg bij de goede dingen in mijn eigen leven? Is eenvoudig leven en ons met onze eigen zaken bemoeien, niet veel constructiever als het gaat om het leven van een goed leven?

Tijden veranderen. Constant. We houden het niet tegen.

We kunnen ons beter bezig houden met het cultiveren van onze eigen akker. Onze eigen tuin. Met onze eigen geest. Met goede dingen. Want wat we zoeken, bereiken we nooit op nationaal niveau. Of in de hele mensheid. We kunnen alleen ons eigen leven cultiveren.

At the same time, because our minds are haunted and prey to anxiety and despair, we need to keep ourselves busy. We need a project. It shouldn’t be too large or dependent on many. The project should send us to sleep every night weary but satisfied.

It could be bringing up a child, writing a book, looking after a house, running a small shop or managing a little business. Or, of course, tending to a few acres. Note Voltaire’s geographical modesty. We should give up on trying to cultivate the whole of humanity, we should give up on things at a national or international scale. Take just a few acres and make those your focus. Take a small orchard and grow lemons and apricots. Take some beds and grow asparagus and carrots. Stop worrying yourself with humanity if you ever want peace of mind again.

Hoe graag ik dingen anders zou zien, ik kan weinig doen aan wat zich nu voltrekt. Wat zich altijd al heeft voltrokken.

Heeft het zin om dat te proberen? Nee.

We moeten ons geluk in het leven niet laten afhangen van de situatie in de wereld, of zelfs die in ons land. Of van de staat der mensheid. Anders huilden we heel de dag.

Maar wat dan? De tijden zijn anders. We kunnen ons toch ook niet als makke schapen laten vertellen dat we alleen nog mogen reizen als we ons vol laten spuiten met gif van Bill Gates? We kunnen toch niet aanzien hoe de geschiedenis wordt herschreven en men onze oude Europese cultuur probeert uit te wissen?

Daar weet ik geen antwoord op. Dit is van alle tijden.

Stop worrying yourself with humanity if you ever want peace of mind again.

En toch denk ik dit de sleutel is tot het goede leven dat we ironisch genoeg denken te krijgen als iedereen maar hetzelfde vond als wij 😉 Dat geldt voor alle mensen.

We melancholics know that humans – ourselves foremost among them – are beyond redemption. We melancholics have given up on dreams of complete purity and unblemished happiness.

We know that this world is, for the most part, hellish and heartbreakingly vicious. We know that our minds are full of demons that will not leave us alone for long. Nevertheless, we are committed to not slipping into despondency.

We remain deeply interested in kindness, in friendship, in art, in family life – and in spending some very quiet local afternoons gardening. The melancholic position is ultimately the only sensible one for a broken human. It’s where one gets to, after one has been hopeful, after one has tried love, after one has been tempted by fame, after one has despaired, after one’s gone mad, after one’s considered ending it – and after one’s decided conclusively to keep going. It captures the best possible attitude to pain – and the wisest orientation of a weary mind towards what remains hopeful and good.

Ja, ik ben een melancholisch persoon. Het is altijd oppassen dat ik niet wegglijd in een moeras van weltschmerz en melancholie.

Maar: ik heb maar te accepteren dat de geschiedenis zich niet voltrekt zoals ik wil en dat de wereld een prachtige, maar gruwelijke plek is. Waar mensen constant de macht over anderen willen hebben, waar mensen liegen, bedriegen, backstabben, poten onder stoelen vandaan zagen en vileine plannen maken om nog meer controle te krijgen over anderen. Ik moet mijn leven leven in de wetenschap dat we niet gered kunnen worden en dan ben ik vrij te doen wat ik wil.

Wie heeft er macht over je als je besluit je eigen tuin te cultiveren? Door te zeggen tegen de hele wereld: zoek het maar uit zonder mij en veel succes wat dat lukt jullie toch niet.

Wie heeft er macht over je, over je geest- als je brood bakt, je motoren repareert, in de tuin werkt, vogels observeert, een boswandeling maakt, de vloer veegt, mooie muziek luistert, soep kookt, met je kinderen aan tafel tekeningen maakt, mediteert…

Precies. Helemaal niemand. En dat is de vrijheid die we zoeken.